Geniet van de korte verhalen van onze (gast) columnisten. Herkenbaar, grappig, ontroerend of inspirerend. Stuk voor stuk het lezen waard.
Ik prijs mezelf vaak gelukkig. Maar dat ‘gelukkig zijn’, is niet voor iedereen een vanzelfsprekendheid. Neem nou de uitslag van de verkiezingen van afgelopen november en het te formeren kabinet.
Een zwartwit fotootje met kartelrandjes. Niks digitaal, maar vlijmscherp. Portret van twee jongetjes op en in een trapauto. Op de achtergrond een van de havens van Amsterdam. De toenmalige Houthaven?
En toen was het alweer december! Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik net een sinterklaasviering achter de rug en een theatertour afgesloten. Op naar de kerst en dan richting 2024.
De dagen worden korter en de nachten langer. Soms is het om vier uur ’s middags al donker. De open haard en de dikke trui aan en warme erwtensoep.
Regelmatig spelen twee kleine hondjes in onze tuin. Het zijn de schatjes van mijn dochter. Ze rennen achter elkaar aan, brengen ballen terug en eten de vallende blaadjes. In de zomer is het helemaal feest,
De herfst is mijn seizoen niet. Te nat, te druilerig, te somber. Niet dat het jaargetijde me in een acute depressie stort, maar ik heb niets met het geritsel van de bladeren en het opsnuiven van die heerlijke, kruidige boslucht.
Ik kreeg laatst een appje van Gerard Oosterlaar uit Luttenberg. Nu denk ik dat de meesten van de lezers niet weten wie dat is. Maar als ik zeg dat hij de zanger is van Höllenboer, gaat er waarschijnlijk wél een lampje branden.
Als ik vakantiefoto’s van mijn moeder bekijk, zie ik vaak niet wie zij is en wie haar vriendin. Zoveel lijken die twee op elkaar. Zelf zien ze het trouwens ook vaak alleen als ze naar de kleren kijken.
Als ik door de foto’s op mijn telefoon scrol, lijkt het alweer een eeuw geleden: de zomervakantie! Het was een fijne tijd. De Braakslagjes zijn met tent en auto door Europa gereisd en hebben mooie avonturen beleefd.