Briefje van honderd

Vanaf het moment dat ik lezen kon (dankuwel, juffrouw Welmerink), was ik gefascineerd door de krant. De papieren krant natuurlijk. Tijdens de overgang van de jaren vijftig naar de jaren zestig konden we niet bevroeden dat we het nieuws ooit vanaf een groter of wat kleiner schermpje tot ons zouden nemen. U weet wat de techniek door de jaren heen met ons heeft gedaan.

Eén onderdeel van de krant had mijn bijzondere belangstelling: de rubrieksadvertenties. Niet dat ik wist dat die kleine advertenties zo heetten, maar ik vond het boeiend om te lezen wat de abonnees van de krant aan elkaar probeerden te slijten. Vanwege de grote hoeveelheid annonces was de zaterdagkrant mijn favoriet.

Veertien was ik en hard toe aan een echte racefiets. Ik legde mijn hartenwens voor aan mijn vader wiens reactie ik eigenlijk al wel kende: “Dan zö’j an ’t wark motten, mien jonge.”

De hele column lezen in ons jubileumnummer? Klik hier.