Tranen op de boerderij

Ze zitten met z’n tweeën aan tafel op me te wachten. Op het oog lijken ze 65, maar ze blijken de 50 nog maar net gepasseerd. Hij kijkt me aan met droeve ogen en een gekromde rug. Zij oogt bleek en kwetsbaar. Donkere ogen en een mager lijf. Toch stralen de ogen, als ze elkaar aankijken. Ze zijn nog verliefd op elkaar. Mooi om te zien!

Zijn leven lang hebben zijn ouders de scepter gezwaaid over de boerderij en over hem. Vaders wil was wet. Hij wist zijn zoon altijd feilloos het zwijgen op te leggen: “Als je het er niet mee eens bent, dan donder je maar op!”

Vader was dus overleden en moeder verhuisd naar een verzorgingstehuis. Moeder bezoeken deed hij niet; hij kon het niet opbrengen. Haar woorden galmden nog na in zijn hoofd: ‘Ie bint gin goeie boer en zult det ok nooit wun’. Nee, hij was blij dat ze vertrokken was. Eindelijk was hij vrij. Maar waar deed hij het nu nog voor? Geen van de kinderen wilde het bedrijf overnemen en zijn vrouw was chronisch ziek.

Samen met Paulien vinden hij en zijn vrouw elkaar weer. Een maatje waar hij zo naar verlangde zat al die tijd al naast hem.

Hulp nodig?
Kijk voor meer informatie op www.agrarischecoaching.nl. Voor persoonlijke begeleiding.
Alleen uw verhaal kwijt? Maakt u zich zorgen over iemand? Dan kunt u bellen met de vertrouwenslijn: 085-1303430.

Lees het hele verhaal in de nieuwe Naober (winter 2019)